ارز دیجیتال یا همان کریپتوکارنسی، نوعی پول مجازی است که تنها در بستر اینترنت وجود دارد. صرافی ال بانک پول‌های سنتی که توسط بانک‌ها و دولت‌ها منتشر می‌شوند، ارز دیجیتال بر پایه‌ی فناوری بلاکچین ساخته شده است. بلاکچین در واقع یک دفترچه دیجیتال غیرمتمرکز است که تمام تراکنش‌ها در آن ثبت می‌شود و به دلیل شفافیت و امنیت بالا، بسیاری آن را قابل اعتمادتر از سیستم‌های مالی سنتی می‌دانند.

اولین ارز دیجیتال دنیا بیت کوین بود که در سال ۲۰۰۹ توسط فرد یا گروهی ناشناس با نام مستعار ساتوشی ناکاموتو معرفی شد. بیت کوین امروزه به عنوان محبوب‌ترین و باارزش‌ترین ارز دیجیتال شناخته می‌شود و بسیاری آن را طلای دیجیتال می‌نامند. پس از آن، هزاران ارز دیجیتال دیگر مانند اتریوم، ریپل و دوج‌کوین وارد بازار شدند که هرکدام کاربردها و ویژگی‌های خاص خود را دارند.

برای خرید ارز دیجیتال معمولاً از صرافی‌های آنلاین استفاده می‌شود. افراد می‌توانند پس از ثبت‌نام و احراز هویت، با کارت بانکی یا روش‌های دیگر، بیت کوین یا سایر ارزها را خریداری کنند. برای نگهداری دارایی‌های دیجیتال نیز کیف پول‌های دیجیتال یا همان Wallet‌ها به کار می‌روند که به صورت نرم‌افزاری یا سخت‌افزاری در دسترس هستند.

ارزهای دیجیتال مزایای زیادی دارند که از جمله آن می‌توان به سرعت بالای تراکنش‌ها، شفافیت بلاکچین، امکان انتقال بین‌المللی بدون نیاز به بانک و فرصت‌های سرمایه‌گذاری اشاره کرد. با این حال، این فناوری چالش‌هایی هم دارد؛ نوسانات شدید قیمتی، خطر کلاهبرداری و هک، نبود قوانین شفاف در برخی کشورها و مصرف بالای انرژی برای استخراج برخی رمزارزها از مهم‌ترین مشکلات آن هستند.

آینده ارز دیجیتال موضوعی است که همچنان مورد بحث کارشناسان قرار دارد. برخی معتقدند که رمزارزها آینده نظام مالی جهان را دگرگون خواهند کرد و حتی برخی دولت‌ها در حال توسعه ارز دیجیتال ملی خود هستند. اما در عین حال، نبود چارچوب‌های قانونی و ریسک‌های امنیتی باعث شده است که راه طولانی تا پذیرش عمومی و کامل در پیش باشد.